Η πραγματική ομορφιά στα χειροποίητα φωτιστικά

Απαίδευτο το μυαλό σαν το ακούσει παραξενεύεται. Δύσκολα μπορεί να δεχθεί τις έννοιες των λέξεων και περισσότερο δε να τις νιώσει. Λέξεις, λόγια υφές που διαπερνούν τα ηχητικά αισθητήρια ως να αποκωδικοποιηθούν στον εγκέφαλο και αποκτήσουν χρώμα, σχήμα, ήχο, χρόνο, υφή… Μετά εξαρτάται από τον δέκτη αν αυτοί οι κώδικες γίνουν αίσθηση…τέτοια αίσθηση που να σου αλλάξει όλη σου την φιλοσοφία για την ύλη, για τον χρόνο, για τις αξίες και τις στιγμές των σημαντικών πραγμάτων που έχουμε.

“να ζεις το κάρβουνο καθώς τελειώνει,… η ομορφιά είναι να τελειώνεις μαζί του” τα μηχανικά μολύβια δεν έχουν να σου πουν κάποια ιστορία. 

Μάθημα: Ελεύθερο Σχέδιο. 2ο έτος σπουδών στην αρχιτεκτονική διακόσμηση εσωτερικών & εξωτερικών χώρων στον ΑΚΤΟ.

Καθηγητής Πολύδωρος Καρυοφύλλης (Poka Yio) http://www.poka-yio.com/ https://www.facebook.com/Poka.Yio

Ακριβώς αυτό. Μια πρόταση που δεν είναι το θέμα αν θα επιλέξεις να την αναλύσεις αλλά αν θα είχες ποτέ την ευκαιρία να την ακούσεις ώστε να την αναλύσεις. Μια λέξη, μια κουβέντα βέβαια δεν αρκεί από μόνη της για να έχει βάρος. Βέβαια ούτε και τα άσπρα μαλλιά αποδίδουν βάρος στις έννοιες. Πολλά δε άσπρα μαλλιά έχουν πει τις μεγαλύτερες βλακείες. Πάλι, πολύ λιγότερα ξυρισμένα μαλλιά σε νεαρά κεφάλια θα σε πείσουν να ανακαλύψεις την αλήθεια που σημβαίνει μπρος στα μάτια σου κάθε στιγμή. Μα όταν συμβεί, ξέρεις πως υπάρχει μια αλήθεια και αυτή η αλήθεια υπήρχε από πάντα μπροστά στα μάτια σου. Ο χρόνος, η ύλη, οι στιγμές, οι αξίες.

Έτσι και στα χειροποίητα φωτιστικά η πραγματική ομορφιά κρύβεται στις ακατέργαστες βιομηχανικές ύλες που δεν έχουν επεξεργαστεί ακόμα με χημικά τέτοια που να τους επιβραδύνεται ο χρόνος ζωής τους όπως η πλαστικοποίηση, τα βερνίκια συντήρησης, οι εποξικές ύλες και τα διάφορα χημικά που υπόσχονται μεγάλη διάρκεια ζωής στις ξύλινες και μεταλλικές ύλες, πολύ περισσότερο στις πλαστικές ύλες αλλά και που τις καθιστούν ψεύτικες καθώς χάνεται η καθαρότητα και η ομορφιά της παροδικότητας του χρόνου… χάνεται η ιστορία της ύλης… δεν αναπνέουν οι ύλες, δεν ζουν δεν χάνονται στο χρόνο όπως εμείς, δεν γίνονται ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μας, δεν τους δίνουμε αξία γιατί απλά ξέρουμε, θα είναι πάντα εκεί να λάμπουν.

Βιομηχανικά χειροποίητα φωτιστικά είθισται να λέγονται πλέον όλα τα νεο-βίντατζ φωτιστικά αποτελούμενα από ξύλινες και μεταλλικές επιφάνειες. Καλώδια τυλιγμένα σε αλυσίδες που κρέμονται από τροχαλίες και ένα σωρό άλλες ευφάνταστες κατασκευές από αντικείμενα που θυμίζουν είτε αλλοτινές εποχές είτε στοιχεία που βρίσκει κανείς σε βιομηχανικά εργοστάσια και φάμπρικες. Άλλες φορές οι μεταλλικές επιφάνειες τους βαμένες σε μαύρο χρώμα που τους δίνει την αίσθηση του παλιού βρώμικου μέταλλου έτσι που να ταιριάζει με την βίντατζ αισθητική κι άλλοτε άβαφα μέταλλα ή σύρματα απλά περασμένα με στρώση βερνύκι για να μην οξειδωθούν και σκουριάσουν, και έτσι να παραμείνουν αναλείωτα στο χρόνο.

Η πραγματική ομορφιά όμως σε ένα χειροποίητο φωτιστικό στολίδι… Χειροποίητο φωτιστικό που αποτελεί κόσμημα στα μάτια του/ της καθώς φτιάχνει εικόνες στο μυαλό για το πως θα δείχνει στον χώρο κι ο ενθουσιασμός της ολοκλήρωσης της εικόνας του χώρου με αυτό το πραγματικό στολίδι που έχει φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια, από κάποιον δημιουργό, από κάποιον τεχνήτη δημιουργό που πήρε ύλη, ιστορία, χρόνο και έπλασε πάλι ζωή… είναι σ’ αυτές τις ακατέργαστες ύλες. Που συντέθηκαν περίτεχνα διάφορες και διαφορετικές ύλες μεταξύ τους. Με χρόνο, με αγάπη, με τέχνη, με ιερότητα, με ευλογία.

Να βλέπεις τον χρόνο να γράφει ιστορία στην ύλη.

Αλήθεια τι πιο όμορφο! Να ξέρεις πως έχεις ένα ζωντανό κόσμημα να αιωρείται στο κενό του χώρου, να εντυπωσιάζει κάθε βλέμμα και καθώς ο χρόνος περνάει η γοητεία και η ομορφιά του να μεγαλώνει μέσα από τη φθορά του, την ιστορία του, τον χρόνο και τις μοναδικές ανεπανάλειπτες εκείνες στιγμές που χάρισε το φως του και έγραψε αναλείωτη ιστορία στη μνήμη και στην ψυχή.

*Επόμενο άρθρο.

Les is More. Άλλη μεγάλη κουβέντα πάνω στην οποία στηρίχθηκαν αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά κινήματα. Γι’ αυτή την κουβέντα θα ασχοληθούμε σε κάποιο άλλο άρθρο όμως.