Εισαγωγή στα Χειροποίητα Φωτιστικά – Η Τέχνη. Ο Βωμός. Η θυσία.

Εισαγωγή στα Χειροποίητα Φωτιστικά – Η Τέχνη. Ο Βωμός. Η θυσία.

( Το παρόν άρθρο δεν αναγράφεται ως κανόνας σε κανένα εγχειρίδιο αναφοράς περί τέχνης και δεν αντιπροσωπεύει καμία αρχή (περί τέχνης) αλλά πρόκειται για προσωπική αντίληψη – έκφραση και μόνο) του δημιουργού Κωνστάντιου Τραυλού .

Η Τέχνη.

Η τέχνη πρόκειται για θυσία. Όχι από αυτές που φέρνουμε στο μυαλό. Έχει πολλά κοινά στοιχεία όμως και με αυτές που γνωρίζουμε και διαβάζουμε κατά καιρούς στις εθιμοτυπικές αρχές των λαών, αρχαίων και νεότερων. Τις παγανιστικές τελετές και ιεροτελεστίες προς ευχαρίστησης ανώτερων και εσώτερων σκοπών. Πάντα να εξευμενίσουν αμαρτίες και πάθη με ένα σκοπό, αυτόν της λύτρωσης της μιας και μοναδικής αληθινής οντότητας, αν και μη ορατής αλλά άϋλης, αυτήν της ψυχής.  Άλλοτε αιματηρή και άλλοτε αναίμακτη, άλλοτε μοναχική κι άλλοτε σε κοινή θέα, άλλοτε ένα ταξίδι με γνωστό προορισμό κι άλλοτε μια ξενιτιά στο σκοτάδι χωρίς καν εκλάμψεις φωτός. Πάντα στο βωμό της έκφρασης, της επικοινωνίας με τα εσώτερα και καλά φυλασσόμενα σιωπηλά λόγια του είναι του δημιουργού. Αυτά τα λόγια που δεν εκφράζονται με λέξεις και γράμματα ή με αράδες κειμένων και εικόνων. Αλλά πάντα εκεί και μόνο, στο βωμό.

Η διαφορά αυτής της θυσίας είναι ότι ο θυσιαστής δεν θυσιάζει κάποιο αμνοερίφιο ή σάρκα χωμάτινη ξένη, δεν δωροδοκεί, δεν προσφέρει για αντάλλαγμα, δεν πατάει σε ξένα σώματα για να υπάρξει. Προσφέρει ότι πιο αγνό κι αληθινό του, που μόνο ο ίδιος έχει την τύχη να γνωρίσει και να γνωρίσει ξανά και ξανά κάθε φορά. Γιατί αυτή η θυσία δεν είναι θυσία μιας και μόνο λύτρωσης. Είναι διαρκής λύτρωση.

Διαρκής ταξίδι παρά τα λιμάνια που πιάνει κάθε φορά με την τέλεση του μυστηρίου. Είναι διαρκής ταξίδι γνώσης, αγαλλίασης, προβληματισμού, επιβίωσης και ανάστασης μαζί. Διαρκής αναζήτηση γιατί ο θυσιαστής δεν λυτρώνεται πέραν της στιγμής. Σαν μπεις στο βωμό, εκεί είναι η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση μαζί.

Ο Βωμός.

Ο τόπος διεξαγωγής της θυσίας. Που συνήθως συναθροίζονται όμοιοι νοήμονες κι ανόητοι ή και γνώμονες του λάθους ή του παρανοϊκού λάθους που τους μεταβίβασε η κληρονομιά τους. Ένας βωμός που στην καλύτερη περίπτωση θα προσφέρουν τροφή απ’ τη γης ή θα θυσιάσουν ένα μη νοήμον για τους πολλούς μη ον, ακόμα στη χειρότερη περίπτωση -εξαγνισμό το λένε- θυσία του ίδιου τους του αδερφού ανθρώπου. Ιεροτελεστίες και δεήσεις με λόγια βγαλμένα από συναξάρια και εντολές της φυλής τους. Βωμός των άλλων, αλλά ποτέ των ιδίων. Γιατί αυτοί θα πράξουν. Είναι ανώτεροι που κατέχουν το θείο της επικοινωνίας με το ύψιστο ( ; ). 

Σε αυτόν τον βωμό όμως, τον άλλο, αυτόν της τέχνης δεν υπάρχει καμία συσχέτιση με τις υπόλοιπες θυσίες ως προς την ουσία. Ναι δείχνει να μοιάζει φαινομενικά και τελετουργικά μιας κι ο ενδιάμεσος στόχος είναι η επαφή με τους ουράνιους άρχοντες υψώνοντας τα χέρια με ανοιχτές παλάμες εκλιπαρώντας για την λύτρωση .

Όμως αυτός ο άλλος ο υπέρτατος σκοπός στον βωμό της τέχνης και ο τρόπος «κάθαρσης κι εξαγνισμού» της ψυχής απέχει παρασάγγης απ’ τις παραπάνω αφού δεν πρόκειται ούτε για κάθαρση αλλά ούτε και για εξαγνισμό αλλά ούτε και για λύτρωση. Ο σκοπός είναι αγνός και μη προσχεδιασμένος.

Η λύτρωση έχει ήδη υπάρξει πριν καν ξεκινήσει το τελετουργικό, και το ταξίδι ως τη «θυσία» είναι μόνο μια παράδοση των εσώτερων προς την θεία δύναμης που αβίαστα κι ακούραστα θα συνυπάρξει και επικοινωνήσει μ’ αυτήν, που στο τέλος του δεν έχει απώλειες και η τέλεση του μυστηρίου δεν επιφέρει φόβο και πόνο και η ολοκλήρωση γεμίζει τον δημιουργό – θυσιαστή μόνο συναισθήματα αγαλλίασης και αγάπης, αυτά της ανάστασης ξανά.

Η Θυσία.

Δεν το επιλέγεις! Δεν σε επιλέγει! Εκεί σε οδηγάει αυτό το αόρατο χέρι που κάποιοι το είπαν κισμέτ. Άλλοι το είπαν ριζικό. Εγώ το λέω δρόμο.

Δεν σε πιέζει κανείς να θυσιαστείς εκεί στο βωμό. Δεν σε πιέζει κανείς να ματώσεις. Δεν σε υποχρεώνει καμία εξωτερική δύναμη ορατή κι αόρατη. Πεζά θα πει κανείς «μα να βγει το χαρτζιλίκι». Θα βγει! Αλλά αυτό είναι άλλου παπά βαγγέλιο.

Η θυσία όμως δεν έχει να κάνει με εγκόσμια συμβάντα και καταστάσεις. Δεν είναι αυτό τέχνη. Η τέχνη είναι πέρα για πέρα από αυτό και τον νου.

Ο δρόμος! Αυτός ο δρόμος όχι της στιγμής, μα όλων των στιγμών της ζωής. Για κάποιο λόγο αυτός ο δρόμος είναι για όλους μας, ο έξω της τέχνης. Άλλοι το λένε Σταυρό. Εγώ το λέω δρόμο!

Ο δρόμος σου, απλώς βρέθηκες στον κόσμο αυτό μέχρι και τούτη τη στιγμή που βρίσκεσαι μπρος και μέσα στο θυσιαστήριο, το βωμό που πεζά το λεν εργαστήρι.  Κι από κει ξεκινάνε άλλοι δρόμοι. Ομορφότεροι.

Σε αντίθεση με τις άλλες θυσίες όπου η σάρκα εξαϋλώνεται και παραδίδει το πνεύμα στον δημιουργό του, η άλλη θυσία αυτή της τέχνης μετουσιώνει το άϋλο, την ιδέα, τη θεϊκή ενέργεια σε ύλη και εικόνα. Από αέρα την κάνει κάτι απτό και ορατό για να προσφερθεί στο τέλος απλόχερα κι ευλαβικά στα επίγεια και τους επίγειους.

, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,